Τα κουρασμένα μου πόδια

Πού πήγε εκείνο το σώμα
που ξάπλωνε μαζί με το δικό μου
στα ενοικιαζόμενα κρεβάτια
του καλοκαιριού;
Που χυνόταν χωρίς κεφάλι
στη μεθυσμένη άμμο,
απλωνόταν νυσταγμένο
στα χειμωνιάτικα πάρκα
έξω από το πανεπιστήμιο,
έσπρωχνε τυχαία τα όμορφα πόδια του
πάνω στα δικά μου
και μου μιλούσε ψιθυριστά
με τη μελαχρινή του χαίτη και
τους γελαστούς γιακάδες του;
Εκείνο το σώμα
που ακουμπούσε σε κάθε γωνιά μου
και μιλούσε αδιάκοπα
για το κάθε του υπέροχο τίποτα...

Όλα τα χάδια κι οι αγκαλιές
με βρήκαν ξανά
όταν με τη γωνιά του ματιού μου
το είδα να τριγυρνά
στα ίδια παλιά λημέρια.
Τα πόδια μου μ’ έπειθαν
πως το επόμενο τετράγωνο
είναι στην άκρη της γης.
Μου ’λεγαν
πως δεν αναλαμβάνουν πια
το άσκοπο τρέξιμο
και πως πρέπει –πια–
να συντηρούν δυνάμεις.
Τα πόδια μου είναι ευγενικά.
Ακόμα μου λεν, με τρόπο, την αλήθεια·
στο επόμενο τετράγωνο,
υπάρχει ένα σώμα που έπαψε να θυμάται.


ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ
(1965- )



Από τη συλλογή Τα τιμαλφή του έρωτα
Εκδόσεις Ήτορ