Λευκή σελήνη
Φέγγει στο δάσος
Κάθε κλωνάρι
Και μια φωνή
Φυλλοσκεπάσματα
Αγαπημένη μου... ω!
Λιμνούλα-καθρέφτης
Βαθύς, αντανάκλασμα
Της μαύρης ιτιάς
Η σιλουέτα
Κι ο αγέρας να κλαίει
Ώρα για να
Ονειρευτούμε!
Ένα απέραντο και τρυφερό
Γαλήνεμα φαίνεται
Να κατεβαίνει
Απ’ το στερέωμα
Τ’ άστρο ιριδίζει:
Η έξοχη ώρα.
ΠΩΛ ΒΕΡΛΑΙΝ
(1844-1896)
ΖΕΡΑΡ ΣΟΥΖΑΙ
(1918-2004)
La lune blanche
Luit dans les bois ;
De chaque branche
Part une voix
Sous la ramée...
Ô bien-aimée.
L’étang reflète,
Profond miroir,
La silhouette
Du saule noir
Où le vent pleure...
Rêvons, c’est l’heure.
Un vaste et tendre
Apaisement
Semble descendre
Du firmament
Que l’astre irise...
C’est l’heure exquise.
ΜΠΕΝ ΜΠΛΙΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου