Στο Γιάγκο Ανδρεάδη
Ένας Πατέρας νόμος και μια ευθύνη στα χείλια ανείπωτη.
Τα ορφανά αυτού του κόσμου ψάχνουν σαν πουλιά αγκαλιά για να κουρνιάσουν.
Το πτώμα ακόμη ζεστό, my brother my killer.
Σε έλουσα, σε στόλισα και με επιτύμβιες σε τίμησα χοές.
Χτυπώ τα πόδια μου στη γη να βγάλω την οργή μου.
Ο Άδης να μ’ ακούσει μπορεί, τόση δύναμη έχω.
Κι ένας Πατέρας μάλαμα, που δεν βλέπει πια.
Στεκόμουν πάντα αντί των γονέων, αγέρωχη και δυνατή.
Σε δυο μήνες πεθαίνει μου είπαν.
Ωραία απάντησα, έχω χρόνο για τον αποχαιρετισμό.
Με σένα αδερφέ μου, όμως, δεν έγινε έτσι.
Ήρθα κι ήσουν άκλαφτος, άταφος και κατασπαραγμένος.
Κι εγώ στεκόμουν και μοιρολογούσα, ρίχνοντας χώμα και κρασί.
Ανάμεσα από τις φυλλωσιές ψιθύριζαν τα δέντρα:
Τα παιδιά αυτού του κόσμου θα τα λένε
Αντιγόνη.
Αντιγόνη το όνομά σου, αιωνία σου η μνήμη… αιωνία.
ΠΩΛΙΝΑ ΓΟΥΡΔΕΑ
Από τη συλλογή Ξενοδοχεία ημιδιαμονής
Εκδόσεις s@mizdat
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου