Υποταγή

Υποτάξου στο σώμα.
Αυτό το χώμα, αυτός ο πηλός
—οι μεταξωτές του μεμβράνες, η εύθραυστη ανάσα,
όλες από αιθέριο πηλό—
έρχεται από πολύ μακριά,
από του πηλού τη μήτρα.

Φτιάχνει κούκλες στο δρόμο του,
παίζει μαζί τους για λίγο, μετά, με σκληρότητα τις πετά,
τις σκίζει σα χαρτιά και κουρέλια σε χίλια-δυο κομμάτια.

Ο πηλός, το σώμα μας,
τόσο μαλακός, τόσο παντοδύναμος
—μετάξινα μέλη και μεμβράνες αραχνοΰφαντες—
κι ένα ζούδι να περπατήσει πάνω του ξαφνικά, το σκίζει.

Υποτάξου στο σώμα, τον αόρατο δυνατό παλαιστή σου.

Μέχρι τώρα ανεβασμένος στις κορφές των δέντρων
αψηφούσες τον ήλιο,
άστραφτες και γελούσες,
έγερνες από τη μια μπάντα της ζυγαριάς.

Δεν είχες πιάσει ακόμα αυτόν τον πηλό στα χέρια σου,
πάνω στα πόδια σου στηριγμένος,
δήθεν πόδια, δήθεν δύναμη, δήθεν νικητήρια κραυγή.

Ποιο είναι αυτό χούφταλο που σωπαίνει έτσι απελπισμένο στην πόρτα του;

Ποιο πήλινο σώμα,
ποια αυταπάτη κλαίει που λυτρωμό δεν έχει;

Πού είναι το κορμί και των ματιών η λάμψη,
το γέλιο και το τρέξιμο στους κήπους της γης;

Πού είναι το κρουστό δέρμα κι οι κνήμες του έρωτα;

Αέρας, αέρας, αέρας,
στοιβαγμένος στον ναρκωμένο αέρα μιας άλλης απεραντοσύνης,
που είχε κάποτε μαλλιά και κόκκαλα και σώμα δυνατό
και περπατούσε.

Πηλός, πηλός μες στις χούφτες σου, πηλός.
Πρόσεχέ τον.
Κράτα τον με δέος ώσπου να λιώσει.


ΟΛΓΑ ΒΟΤΣΗ
(1922-1998)



Από τη συγκεντρωτική συλλογή Τα ποιήματα της Όλγας Βότση
Οι Εκδόσεις των Φίλων