Προς το Μαντείο των Δελφών

To the Oracle at Delphi

Great Oracle, why are you staring at me,

do I baffle you, do I make you despair?

I, Americus, the American,

wrought from the dark in my mother long ago,

from the dark of ancient Europa—

Why are you staring at me now

in the dusk of our civilization—

Why are you staring at me

as if I were America itself

the new Empire

vaster than any in ancient days

with its electronic highways

carrying its corporate monoculture

around the world

And English the Latin of our days—

Great Oracle, sleeping through the centuries,

Awaken now at last

And tell us how to save us from ourselves

and how to survive our own rulers

who would make a plutocracy of our democracy

in the Great Divide

between the rich and the poor

in whom Walt Whitman heard America singing

O long-silent Sybil,

you of the winged dreams,

Speak out from your temple of light

as the serious constellations

with Greek names

still stare down on us

as a lighthouse moves its megaphone

over the sea

Speak out and shine upon us

the sea-light of Greece

the diamond light of Greece

Far-seeing Sybil, forever hidden,

Come out of your cave at last

And speak to us in the poet’s voice

the voice of the fourth person singular

the voice of the inscrutable future

the voice of the people mixed

with a wild soft laughter—

And give us new dreams to dream,

Give us new myths to live by!

Read at Delphi, Greece, on March 21, 2001 at the UNESCO World Poetry Day

 

Προς το Μαντείο των Δελφών

Μέγα Μαντείο, γιατί με κοιτάζεις τόσο επίμονα;

Μήπως σε προβληματίζω, σε απελπίζω;

Εγώ ο Αμέρικος, ο Αμερικανός,

φτιαγμένος απ’ το σκοτάδι, μες στη μητέρα μου, καιρό πριν,

απ’ το σκοτάδι της αρχαίας Ευρώπης…

Γιατί με περιεργάζεσαι τώρα

στο σούρουπο του πολιτισμού μας;

Γιατί με κοιτάς έτσι;

Λες κι είμαι εγώ η Αμερική

η Νέα Αυτοκρατορία

η πιο απέραντη από όλες τις άλλες στην αρχαιότητα,

με τις ηλεκτρονικές εθνικές οδούς της

να μεταφέρουν την κουλτούρα των επιχειρήσεων και των μονοπωλίων

σ’ ολάκερη την υφήλιο

και τα αγγλικά να έχουν γίνει τα σύγχρονα λατινικά

Μέγα Μαντείο, συ που κοιμάσαι τόσους αιώνες,

ξύπνα επιτέλους!

Και πες μας πώς να σωθούμε από τον ίδιο μας τον εαυτό

και πώς να γλυτώσουμε από αυτούς που μας κυβερνούν

που θα ‘θελαν να κάνουν πλουτοκρατία τη δημοκρατία μας

στο Μέγα Χάσμα

μεταξύ πλουσίων και φτωχών,

στους οποίους ο Ουόλτ Ουίτμαν άκουγε την Αμερική να τραγουδά

Ω, Σίβυλλα, συ που ‘χεις σιωπήσει τόσο πολύ,

συ με τα φτερωτά σου όνειρα,

εκφράσου λεύτερα μέσα από το ναό σου του φωτός

καθώς οι σοβαροί αστερισμοί

με τα ελληνικά ονόματα

μας ατενίζουν ακόμα,

σαν ένας φάρος που περιστρέφει το μεγάφωνό του

πάν’ απ’ τη θάλασσα,

μίλα μας καθαρά και λάμψε πάνω μας

φως θαλάσσινο της Ελλάδας

φως αδαμάντινο της Ελλάδας

Πυθία διορατική, παντοτινά κρυμμένη,

βγες επιτέλους απ’ τη σπηλιά σου!

—να μας μιλήσεις με τη φωνή του ποιητή,

φωνή σε τέταρτο πρόσωπο ενικού αριθμού

φωνή ανεξιχνίαστου μέλλοντος

φωνή λαού ανάκατη

με ένα άγριο, αλλά και τρυφερό γέλιο—

και χάρισέ μας νέα όνειρα για να ονειρευτούμε,

καινούριους μύθους για να ζήσουμε σύμφωνα με αυτούς!

Διαβάστηκε στους Δελφούς, την 21η Μαρτίου 2001, Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης της UNESCO

ΛΩΡΕΝΣ ΦΕΡΛΙΝΓΚΕΤΤΙ
(1919-2021)