🇺🇸 Αυτό το ποίημα δεν ενδιαφέρεται για την εξάντλησή μου

μόνο πώς μπορεί να ανοίξει μόνο του,

να χαράξει μία κοιλάδα μέσα από το φόβο μου.

Θέλω να κατονομάσω κάθε συναίσθημα

και να αφήσω κάθε ονομασία να φύγει.

Υπάρχει ένα σημείο μέσα μου

όπου δεν έχω αρρωστήσει ποτέ.

Γενναιότητα, ας μιλήσω για πόνο

Νόμιζα ότι είχε τελειώσει μαζί μου

όμως ακόμα σχηματίζει κυματάκια κι εξαπλώνεται

προς τα έξω και προς τα έξω. Είχα απομακρυνθεί

νομίζοντας ότι η πέτρα είχε φτάσει

στον πάτο της μνήμης.

Σήμερα δεν θα είμαι γενναίος.

Σήμερα θα κάτσω ακύμαντος, ακίνητος και σιωπηλός,

θα προσπαθήσω να σκεφτώ τι είναι αυτό

που είναι μέσα μου ακύμαντο, μέσα μου ακόμα.*

Θα προσπαθήσω να δω τον ουρανό

σαν κάτι περισσότερο από ουρανό, περισσότερο από δέρμα,

περισσότερο από αυτή την εξάντληση.

_____________________

* λογοπαίγνιο με τις έννοιες του still: ακόμα, ακύμαντο, ακίνητο και σιωπηλό

Ο Αμερικανός ποιητής Μάθιου Σίγκελ (γεν. 1984, Νέα Υόρκη) έχει διαγνωστεί με τη νόσο του Κρον.

This poem isn't interested in my exhaustion

only how it can open itself,

carve a valley through my fear.

I want to name each feeling

and let each name go.

There is a place in me

where I have never been sick.

Bravery, let me speak of pain

I thought was done with me

yet still ripples outward

and outward. I had walked away

thinking the stone had reached

the bottom of memory.

Today I will not be brave.

Today I will sit still,

try to consider what it is that is

in me still. I will try to see the sky

as more than sky, more than skin,

more than this exhaustion.