Καλύτερα με τη φτώχεια σου,
με τις ώρες που ’σαι μικρό παιδί
καθισμένο σ’ ένα πεζούλι
τρώγοντας κάτι που κατάφερες
να εξασφαλίσεις με κάποια λεφτουδάκια.
Είναι ωραία σ’ αυτή την εσοχή του χρόνου,
δεν περιμένεις τίποτα.
Βρίσκεσαι εκεί συνήθως από μεγάλη λύπη
που σ’ έχει ακολουθήσει σαν άγαλμα
φεύγοντας απ’ το μουσείο.
Δεν είναι αυτή η απελπισία, όχι.
Είναι που πρέπει, ακόμα και τότε,
ένα κομμάτι ψωμί να το δώσεις στον εαυτό σου.
ΑΡΓΥΡΗΣ ΠΑΛΟΥΚΑΣ
(1975- )
Από τη συλλογή Άνθρωποι που γελάνε
(σελ. 33)
Εκδόσεις Κριτική
(1975- )
Από τη συλλογή Άνθρωποι που γελάνε
(σελ. 33)
Εκδόσεις Κριτική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου