και μετά πώς πάνε τα πράγματα στη ζωή σου.
Είσαι κάποιας ηλικίας και σκεφτικός.
Μα μου είσαι άγνωστος.
Σταματημένος στο φανάρι μαζί μου
μοιράζεσαι την ίδια αναμονή.
Είσαι νέος και ανυπόμονος.
Στο ταχυδρομείο καθισμένος δίπλα σου
θέλω να ρωτήσω πώς νιώθεις σήμερα
και μετά πώς θα περάσεις το βράδυ σου.
Κρατάς ένα μωρό στην αγκαλιά
και είσαι οικογενειάρχης.
Και στο σούπερ μάρκετ που σε συνάντησα
θέλω να μάθω αν είσαι σήμερα καλύτερα από χτες.
Κοιτώ τα χέρια σου που μετρούν τα ψιλά και νιώθω
μια δυνατή βεβαιότητα.
Πως είσαι ο ίδιος άνθρωπος, όπου κι αν είσαι.
Θέλω να σε ρωτήσω. Μα διστάζω.
Αυτός που θα ρωτήσει πρώτος είναι ο πιο γενναίος.
Μα εγώ διστάζω.
Και θα φανώ αλλόκοτος.
Οι αλλόκοτοι άνθρωποι μας τρομάζουν.
Όμως υποπτεύομαι πως μοιάζουμε πολύ.
Ίσως να ’σαι κι εσύ αλλόκοτος. Μάλλον κι οι δυο μας.
Δεν θέλουμε να δείξουμε πόσο αλλόκοτοι είμαστε.
Δεν θέλουμε να μιλήσουμε. Είμαστε και οι δυο άγνωστοι.
Και σ’ αυτό μοιάζουμε πολύ.
Βλέπεις πόσο πολύ μοιάζουμε εμείς οι άγνωστοι;
Μοιραζόμαστε την ίδια σιωπή.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ
(1965- )
Από τη συλλογή Αιθρία αθέατος
Οι Εκδόσεις των Φίλων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου