
Στη μέση της διαδρομής σταμάτησε.
Κοίταξε μπροστά
ξανακοίταξε πίσω
έβγαλε τον καπνό
απ’ την τσέπη του παντελονιού του
ήπιε ένα ποτηράκι θάλασσα
κι έπιασε πάλι το τιμόνι.
Ένα μεγάλο ψάρι του ’δειχνε το δρόμο.
Κόντρα ο καιρός
τραγουδούσε στο στόμα του.
Πίσω απ’ το Βάνη
βρήκε ένα αφρισμένο καράβι
να τον περιμένει.
Χάιδεψε το καΐκι
και πήδηξε στην πλώρη.
Πάμε, είπε στο πλήρωμα.
Για πού;
Κάπου να πάρω αέρα...
Πνίγηκα στις λαδιές... Αγάντα...
Στον κύριο Νίκο μας
που ξαναταξιδεύει μακριά μας.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ
(1965- )
Από τη συλλογή Η νύχτα των πενήντα ημερών
Εκδόσεις Ήτορ
__________________________________________
* Στο βορειοδυτικό ακρωτήρι της Μήλου Βάνη ή Βάνι, ο άνεμος και τα κύματα έχουν σμιλέψει τους ψηλούς, ηφαιστειογενείς βράχους. Το μαύρο και το κόκκινο χρώμα κυριαρχούν εκεί όπου κάποτε γίνονταν εξορύξεις. Τα μεταλλεία μαγγανίου και βαρύτη λειτούργησαν κυρίως στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου