κάτι μικρά παξιμαδάκια στον αέρα μετέωρα
τοσοδούλικα θραύσματα σαν ακίδες
μου γρατζουνίζουν το πανωφόρι το στόμα
εγώ σκέφτομαι χιλιόμετρα
σκέφτομαι γιαγιά
ο δικός της αιχμάλωτος πολέμου
τρώει στο διπλανό δωμάτιο πέντε ψωμιά
εγώ σκέφτομαι παππού
μες στο κεφάλι του παππού περιμένει
ένα θραύσμα από οβίδα
στα αυτιά μου έχουν φωλιάσει περιστέρια
πετούν μακριά μακριά κι όλο πετούν
ας τα τινάξουμε λοιπόν αυτά τα περιστέρια σαν να ’ναι πετσέτα
εγώ σκέφτομαι γιαγιά
το κεφάλι της ένα καρβέλι ψωμί
κατοικώ ένα μέρος
που θα ’πρεπε κανονικά να αερίζεται
in der Luft liegen Bröckchen
kleine splitterartige Teile
reiben mir den Mantel den Mund
ich denke Kilometer
denke Oma
ihr Kriegsgefangener
isst im Nebenzimmer fünf Brote
ich denke Opa
in Opas Kopf wartet ein Granatsplitter
in meinen Ohren hausen Tauben
fliegen los und fliegen los
Tauben wie ein Handtuch ausschütteln
ich denke Oma
ihr Kopf ein Laib Brot
ich bewohne eine Gegend
die gelüftet werden müsste
ΚΑΤΡΙΝ ΜΠΑΧ
(1988- )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου