Σαν μια γερόντισσα η βροχή,
με θλίψη σιωπηλή, διασχίζει τη χώρα.
Τα μαλλιά της υγρά, το πανωφόρι της γκρίζο
και μερικές φορές υψώνει το χέρι:
Χτυπά απεγνωσμένα τα τζάμια,
εκεί όπου οι κουρτίνες ψιθυρίζουν τα μυστικά τους.
Το κορίτσι πρέπει να μείνει στο σπίτι
κι ας έχει σήμερα ειδικά λαχτάρα για ζωή!
Τότε αρπάζει ο αέρας τη γριούλα απ’ τα μαλλιά,
τα δάκρυά της γίνονται άγριες κηλίδες.
Αφήνει ξεδιάντροπα τα ρούχα της να ανεμίσουν,
χορεύει στοιχειωμένα σαν μάγισσα!
*
Der Regen geht als eine alte Frau
mit stiller Trauer durch das Land.
Ihr Haar ist feucht, ihr Mantel grau,
und manchmal hebt sie ihre Hand
und klopft verzagt an Fensterscheiben,
wo die Gardinen heimlich flüstern.
Das Mädchen muß im Hause bleiben
und ist doch grade heut so lebenslüstern!
Da packt der Wind die Alte bei den Haaren,
und ihre Tränen werden wilde Kleckse.
Verwegen läßt sie ihre Röcke fahren
und tanzt gespensterhaft wie eine Hexe!
ΒΟΛΦΓΚΑΝΓΚ ΜΠΟΡΧΕΡΤ
(1921-1947)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου