Στον Κώστα Νησιώτη
Είχα κλείσει όλα τα παράθυραπου έβλεπαν στον κήπο της σάρκας.
Τα παντζούρια μόνο άγγιζαν
τα κλαδιά της αγάπης
που έγερναν ξεραμένα
κι άγγιζαν το χώμα.
Μακριά στεκόμουνα
από τη θέα των θνητών αστεριών
φυλαγόμουνα μήπως κι επιθυμήσω.
Και τώρα; Χωρίς τίποτα ν’ αλλάξει
υπήρξε μόνο μια στιγμή
όπου ένα εύγλωττο βλέμμα
περιέγραφε κάτι
ασύγκριτα πιο συναρπαστικό
απ’ τη δική μου πραγματικότητα.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΓΓΕΛΑΚΗ-ΡΟΥΚ
(1939-2020)
Από τη συλλογή Η ανορεξία της ύπαρξης
Εκδόσεις Καστανιώτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου