στον Ματθαίο Μουντέ
Κρυμμένοι στις ζωγραφιές και στον άνεμομας συντροφεύουν στη ζωή:
ακούμε τα τεριρέμ* και κοιτάμε τον ουρανό.
Μελαχρινά πρόσωπα με καστανά μάτια
ξετυλίγουν κόκκινη μελωδία, μεταξένια,
με ζεστή φόδρα βελούδου.
Το φεγγάρι λαστιχένιο, πηδάει τις σκέψεις
και σκάει στην αυλή σου.
Μελωδίες, μικρά καρφιά επιθυμιών,
φωνές και τοιχογραφίες μοναστηριών
κυλούν στο αίμα μας.
Ξύλινα στασίδια, κυρτοί ώμοι
και η ιστορία τρέχει ρυάκι
κοντά στις μηλιές.
Το χορτάρι ψηλώνει.
Ένας κήπος περιμένει.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΝΤΟΣ
(1943-2015)
Από τη συγκεντρωτική συλλογή Τα ποιήματα (1970-2010)
σελ. 366
Εκδόσεις Τόπος
_________________________________________________
*τεριρέμ: ηχοποίητη λέξη από φθόγγους της βυζαντινής μουσικής. Σύμφωνα με την παράδοση, στηρίζεται στα νανουρίσματα που τραγουδούσε η Παναγία στον μικρό Χριστό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου