Νυχτερινή περίπολος

Ανάμεσα σε σύρματα και πικροδάφνες
περιπολούμε την ανία τη σιωπηλή οργή
τη θλίψη της σκοπιάς μέσα στο δάσος

Η νύχτα πέφτει οι γραμμές σπάζουν διαλύονται
τα χρώματα μονοιάζουνε κι αποχωρούν
Κουρασμένος και ήρεμος περιμένω
τον αριθμό των άστρων

Χαμηλότερο άστρο η καύτρα της Χρυσούλας
—έρχεται εδώ απ’ τα δεκαττέσσερά της και καπνίζει
το ’να τσιγάρο πάνω στ’ άλλο. Πάντα
στο ίδιο σημείο εννέα χρόνια— και δε θέλει
να μας πει το γιατί.

Δεν έχω φίλους— μου κάνανε κακό
Σου δίνω το λόγο μου πως δε θα φύγω
κάνε ό,τι αγαπάς

(Προχτές
τη μάζεψαν οι μπάτσοι— χτες
ο λοχίας την έσπασε στο ξύλο
Αλλά εκείνη ξανάρχεται και κάθεται
ανακούρκουδα μες στα σκοτάδια πάνω
στα πούσια— ανεξήγητο όνειρο που επιμένει)

Οι σκοποί τη φοβούνται όπως φοβούνται
τους τριγμούς της νύχτας
Ο ταγματάρχης συνεχίζει τα δικά του
ότι τη λένε Κατερίνα
ότι πετάει πέτρες στους φαντάρους
ότι κάποιοι τη γλύκαναν κι εκείνη
γριά κι άσχημη επιστρέφει

Μαζί μ’ εμάς κι οι γάτες βγαίνουν τα μεσάνυχτα
περίπολο στις πικροδάφνες και τα σύρματα
Περνούμε πλάι τους κι εκείνες
μας κοιτούν περίεργα— εννοούν
ότι αυτός ο τόπος έχει άλλους λόγους
κι άλλους κανόνες


ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ
(1967- )



Από τη συλλογή Το σωσίβιο
Εκδόσεις Καστανιώτη